काही गोष्टींना खरच “वय” नसतं!

माझ्या भावनाच्या काही विचित्र अवस्था आहेत.. आधी प्रश्न, मग त्याचं उत्तरं शोधण्याची धडपड, मग थोडे मी आणि थोडे लोकांनी उभे केलेले अडथळे, त्यावर येणारा राग, फार राग येऊन होणारा निरुपाय, निरुपायाने ओढवलेली शांतता आणि कालांतराने प्रश्नच निष्फळ वाटू लागल्यामुळे येणारं करुणात्मक हसू आणि एकदा एखाद्या गोष्टीच हसं झालं की त्याकडे मी त्रयस्थ पणे बघतो आणि खरा प्रश्न समोर येतो की ‘ते’ काय होतं? मी कशाचा पाठलाग करत होतो? आईनस्टाइन म्हणून गेलाय की उत्तरं शोधण्यासाठी आधी प्रश्न बरोबर माहित असणं गरजेच आहे. उशिरा का होईना मी प्रश्न बरोबर मांडतोच आणि एखाद्या विजेसारखं उत्तर समोर येतं.. जणू वहीत दडवून ठेवलेल्या काळ्यांचा एके दिवशी अचानक सुवास दरवळावा!